De eenzaamheid van een angststoornis

Vanavond staat er een feestje met vriendinnen op de planning, ik heb me mooi aangekleed en heb er zin in! Maar daar is die angst weer. Ik word misselijk, mijn hele lichaam verzet zich tegen de plannen en m’n gedachten slaan op hol. Ik wil zó graag, maar het gaat niet. Als ik buiten de deur ben en de angst overvalt me, dan voel ik me letterlijk ziek en ik kan dan gewoon niet blijven. Thuis is die angst er ook, maar dan ben ik thuis, dan kan ik me eraan overgeven.

De laatste twee jaar van de havo was ik maar bij zo’n 15 procent van de lessen aanwezig. Dagen achtereen bleef ik thuis, vooral op mijn kamer. Dat was saai en eenzaam. Zeker vergeleken met leeftijdsgenoten voor wie de wereld juist groter werd. Ik keek dan maar weer een serie. Maar ja, dat was het ook niet. In die tijd ben ik gaan filmen. Vlogs waarin ik laat zien wat er met me gebeurt. Het was een manier om grip te krijgen op de situatie. Ik wilde ook uitleggen hoe het is om een angststoornis te hebben.

Gelukkig heeft mijn familie me altijd gesteund. Natuurlijk hebben ze ook wel met hun handen in het haar gezeten. Er werd weleens tegen mijn ouders gezegd dat ze mij wat harder moesten aanpakken. Buitenstaanders zien alleen maar fragmenten van mij en dan kan zo’n advies logisch klinken. Maar mijn ouders zagen mij dag in dag uit en wisten hoe ik worstelde.

Er werd een diagnose gesteld toen ik 16 jaar was en toen moest ik naar een therapeut. De theorie is dat je de confrontatie moet aangaan met waar je bang voor bent. Dat het in het begin verschrikkelijk is en dat het dan later beter gaat. Of dat je het moet laten gebeuren: de angst en het ziek worden. Maar voor mij waren het zulke traumatische ervaringen dat het alleen maar erger werd.

Zo kreeg ik een keer ‘huiswerk’ mee van een behandelaar. Een oefening die op tien kantjes A4 wordt uitgelegd. Dat is iets wat niet werkt bij een puber.

Ik heb bij tal van hulpverleners gelopen. Als er na drie maanden geen vooruitgang was, kreeg ik een doorverwijzing. Zo heb ik in twee jaar tijd wel zes therapeuten gehad uit het reguliere circuit en daarnaast nog alternatieve behandelingen als hypnotherapie.

Ik stopte met therapie toen ik geslaagd was voor de havo. Dat was best eng. Maar er ging zo veel energie zitten in die behandelingen die niet hielpen. Ik wilde liever bezig zijn met dingen waar ik blij van werd.

Ik nam mijn lot in eigen handen. Ik begon op 0. Eerst ging ik werken op een zorgboerderij. Daarna een baantje in een restaurant. Stap voor stap. De eerste dagen kwam ik alleen ’s ochtends servetten vouwen, het werden twee avonden per week in de bediening. 

Geen hulpverleners meer, maar wel een coach die ik zelf heb gevonden. En het ging écht beter met me. Na een jaar was ik zo ver dat ik vrijwilligerswerk kon doen op Bonaire. Ik kon het me bijna niet voorstellen, ik zomaar in een vliegtuig! Alleen naar een plek waar niemand van de situatie af wist!

De standaard geestelijke gezondheidszorg werkt bij mij niet, omdat het alleen maar over mijn angsten ging. Maar waar je aandacht aan geeft, dat groeit. Voor mij is het beter om mijn energie te richten op de wereld buiten mijzelf. En op mijn talenten zoals mijn creativiteit en mijn vermogen om gedachten te verbeelden. Wat ook meespeelt, is dat ik nu meer accepteer dat ik een beperking heb en dat er dingen zijn die ik niet kan. Of nog niet kan.

therapie bestaande Toen mijn angsten omsloegen in een angststoornis begon de angst me vreselijk misselijk te maken. Ik merkte dat mijn omgeving niet begreep waarom ik ineens niet meer naar school of even langs een vriendin kon gaan. Daarom besloot ik dat ik het ze wilde laten zien en begon ik mezelf te filmen terwijl ik een angstaanval had.

Mijn eigen filmopnames, gemaakt toen ik 16 jaar was, zijn de basis geworden van een documentaire, genaamd (on)zichtbaar. Ik zocht een samenwerking op met een filmmaker. Het heeft een paar jaar geduurd voordat de documentaire af was. Het materiaal moest geordend worden en er is nog meer gefilmd. Met de film wilde ik invoelbaar maken hoe het is om een angststoornis te hebben. Daarnaast is de onderliggende boodschap dat de hulpverlening te veel uitgaat van gestandaardiseerde behandelingen. Terwijl dit per persoon anders kan zijn, bij mij werkte de (toen) bestaande standaard in ieder geval niet.

Benieuwd naar de hele documentaire (on)zichtbaar? Bekijk ‘m op de website van de 2doc.nl

Heeft Anne jou geïnspireerd en wil je haar graag volgen? Check dan haar website of nog beter het bijbehorende YouTube-kanaal waar je video’s van haar serie ‘Leven zonder Angst’ kan bekijken.

Wil jij net als Anne ook jouw verhaal delen? Dat zou fantastisch zijn! Dit mag uiteraard ook volledig anoniem. Lees meer over #deeljouwverhaal

We vinden het belangrijk om te vermelden dat het stoppen met therapie heeft geholpen voor Anne en dat is haar persoonlijke ervaring. Dit is geen advies om te stoppen of niet te starten met professionele psychische hulpverlening! Er zijn genoeg mensen die daar wel baat bij hebben. Het is belangrijk om zelf te ervaren en te kijken wat bij jouw situatie past.