Niet elk kind krijgt wat hij of zij verdient
Ook Chloë kreeg als kind absoluut niet wat ze verdiende. Vandaag de dag gaat het goed met haar, ze wil bijdragen aan taboes doorbeken en stigma’s rond psychische kwetsbaarheden de wereld uithelpen. Voordat ze op dit punt belandde bestond haar leven uit heftige periodes met mentale problemen en bevond ze zich in omgevingen die niet veilig waren. Toch bleef Chloë geloven in betere tijden. In dit verhaal vertelt ze over de moeilijke periodes en ook wat haar nu helpt om in balans te blijven.
Ouders die ik eerder verwekkers noem, want nog veel te jong en te druk met zichzelf, ik was een ongelukje een bastaardkindje zoals men dit toen noemde, nu bijna 48 jaar geleden. Ik groeide op in chaos, in een heen en weer getrek tussen volwassenen. Ik voelde me eenzaam en anders, bang ook van alles dat luid en druk was.
Geen veilig thuis
Op mijn 16e vluchtte ik het huis uit, ik kon niet meer, het was niet veilig, zonder liefde en of steun, jarenlang werd ik gepest op school, omdat ik anders was met een vreemde naam. Het enige wat ik zocht was erkenning, bevestiging dat ik mocht bestaan, hunkerend naar een veilige thuishaven en vooral liefde.
Faalangst, niks zelfvertrouwen zo stapte ik het volwassen leven in, vol goede moed om het anders te doen. Het verhaal van de liefde werd er eentje van bedrog en leugens, van partnergeweld, van manipulaties van eenzaamheid en verdriet, van vluchten en overleven, van vechten tegen kanker, en mijn eerste miskraam. Niets om vrolijk van te worden.
Op zoek naar geluk
Maar ik geef niet op en knok verder op zoek naar geluk, ik word mama van een prachtzoon, mijn alles, maar de rol van mama maakt me kwetsbaar, mijn fysieke gezondheid zorgt dat ik aan huis gekluisterd ben en ik zak weg in een zware depressie, huilbuien, nachtenlang wakker, van vreetbuien naar geen hap binnenkrijgen. Van extreem verdrietig naar extreem happy, van twijfels en onzekerheid, ben ik het wel waard om graag gezien te worden?
Waarom slaat mijn partner mij? Fysieke en mentale mishandeling, ik geraak mezelf volledig kwijt. Ik huil en ik ben bang, en nu? Een opname op de Psychiatrische Afdeling in het ziekenhuis zou voor rust en veiligheid moeten zorgen. Het gaat inderdaad even beter, maar dat is van korte duur. Zeven maanden later wil ik dood, want ik voel alleen nog maar pijn.
Doodswens
Ik spreek deze wens uit bij een psychiater tijdens mijn tweede opname, hij begint met diagnoses te zwaaien, maar luistert niet. Niemand luistert en ik zak dieper en dieper weg, mijn noodkreten worden niet gehoord, en ik doe een poging om uit het leven te stappen. Het leven werd onhoudbaar, iedereen vond mij een last, de pijn werd ondraaglijk en in alle stilte wilde ik heengaan, de rust tegemoet.
Maar na 3 dagen werd ik gevonden en belandde ik op intensive care in coma. Na een anderhalve maand in het ziekenhuis verhuisde ik (weer) naar de afdeling psychiatrie, want ik werd ook nog eens dakloos.
Ik verbleef er 8 maanden en werd omringd door een geweldig team, ik ontdekte mijn krachten en sterktes en kreeg meer zelfvertrouwen, ik werkte zo hard aan mezelf voor mij en mijn zoon. En voor de man die mij met alle liefde van de wereld omringde. Ik bloeide open en voor het eerst ging van overleven naar leven.
Na veel literatuur lezen en gesprekken leerde ik dat ik codependent was, wat zo goed als relatieverslaafd wil zeggen. Dat heeft z’n oorsprong in de kinderjaren en kenmerkt zich door over je eigen grenzen gaan en anderen willen pleasen. Je laat gedrag toe dat in een gezonde relatie niet hoort. Ik gaf mijn partners veel macht over me door me minderwaardig op te stellen. Door te werken aan mezelf en het volgen van een assertiviteitscursus, leerde ik neen zeggen, voor mezelf opkomen, mezelf graag te zien. Toen ik me dit besefte en het ging herkennen, veranderde mijn dynamiek in omgang met mensen en relaties. Ik werd me er bewust van en daardoor kon ik aan mijn herstel beginnen.
Het begon met het volgen van therapie en ik ga nog steeds ter ondersteuning naar een creatieve psychologe en doe ook aan fascia-therapie. Ik ontdekte ook wat gezonde voeding voor me doet en beweging. Vond steun bij lotgenoten en gestuurd door een fantastische psychologe schreef ik me in voor een opleiding als ervaringswerker binnen de GGZ. Ik wil anderen inspireren en hoop geven. Ik werk nog dagelijks aan mijn valkuilen, probeer triggers te beperken ga met mijn WRAP (wellness recovery action plan) aan de slag. En elke dag gaat het steeds een beetje beter!
WRAP
Wellness Recovery Action Plan is een herstelmethode die je helpt om weer grip te krijgen op je leven, als dat door ingrijpende gebeurtenissen is ontregeld. De basis van WRAP is de gereedschapskoffer voor een goed gevoel. Je beschrijft wat je nodig hebt om je gelukkig te voelen. Dat kan over alle facetten van je dagelijks leven gaan. Vervolgens werk je in zes stappen uit wat je zelf kunt inzetten om dat te bereiken en om te voorkomen dat je uit balans raakt.
De methode heeft niks magisch en het is ook geen kant-en-klaar recept. Het is een praktisch instrument dat je ruimte, vertrouwen en perspectief kan bieden. De cursus richt zich op kracht in plaats van klacht. De WRAP cursus wordt gegeven door getrainde mensen met ervaringskennis of ervaringsdeskundigheid. Zelf volg ik ook de opleiding om deze trainingen te gaan faciliteren.
Je kan werken aan de WRAP in groepsverband. De meerwaarde is dat je ervaringen kan uitwisselen, waardoor je leert van elkaar. Samen kom je tot prachtige ideeën, die inpasbaar zijn in je leven. Je kunt WRAP ook zelf verkennen met de WRAP App voor op je smartphone.
Interesse in een WRAP-cursus? Informeer naar de mogelijkheden bij jouw hulpverlener of een GGZ-instantie.
Wil jij net als Chloë ook (anoniem) jouw verhaal delen? Dat zou fantastisch zijn! Lees meer over #deeljouwverhaal
Recente reacties