#hetverhaalvanTeun
Moet ik ermee leren leven?
Teun worstelt enorm met zijn angsten. Hij probeert verschillende dingen, maar slaat soms door in de tips die hij krijgt. De vraag is of hij ermee moet leren leven of dat het over kan gaan. Inmiddels is hij zijn uren aan het opbouwen bij een sociale brouwerij, biertjes op een bakfiets rondbrengen en pakketten inpakken. “Het is fijn dat deze plekken er zijn”, aldus Teun. In dit verhaal vertelt hij waar hij tegenaan loopt en welke tips hij heeft geprobeerd.
Nu 3 jaar geleden moest ik naar een beurs voor mijn werk en dit vond ik erg spannend. Ik reed 2 keer verkeerd, had geen geld bij voor het parkeren en uiteindelijk barstte ik in tranen uit. Sindsdien speelt er bij de minste inspanning (fysiek en mentaal) hoofdpijn op. Het voelt alsof ik gevangen zit. Thuis razen de gedachten door mijn hoofd waar ik zwaar somber van word en als ik ga werken krijg ik hoofdpijn, zo ook met sporten en andere inspanningen.
De dokter kon mij toen geen echte burn-out stempel geven, dus toen ben ik maar weer mijn uren gaan opbouwen. Ik was mezelf totaal kwijt (blijkbaar al veel langer), luisterde niet naar mijn gevoel en alle grote keuzes in mijn leven deden me niks. Op mijn werk kreeg ik zelfs een perfecte beoordeling, “dit hebben we in jaren niet gegeven”, maar het deed me niks. Toen ben ik met wederzijds goedvinden ontslagen, gelukkig had ik daardoor recht op een uitkering.
Wat helpt?
Haptotherapie, loopbaancoach, persoonlijke coach, meditatielessen/apps, het heeft me bakken met geld gekost en uiteindelijk nog nergens gebracht. Alleen maar meer twijfels, wie ben ik wat is mijn doel in het leven. Alles wat op mijn pad kwam pakte ik beet en dat zal het helemaal voor mij worden, niet dus…
Uiteindelijk ben ik bij een keukenzaak gaan werken, waar ik vooraf netjes mijn verhaal had verteld. Dat was ook de reden dat hij mij aannam. Hij had alle begrip, maar het werkte niet.
Ik liep al snel elke dag op mijn tenen en nog voor de pauze had ik flinke hoofdpijn. Na 2 keer in tranen op het werk aangekomen te zijn, zorgde de baas voor een nieuwe coach. Het leverde weer goede inzichten op, maar ik kwam er niet uit. Na een stevig avondje uit met vrienden is het alleen maar erger geworden. Ik zocht mijn rust en ontspanning al jaren in de alcohol. Wel netjes in de weekenden, want ik wil het altijd goed doen. Die week kreeg in mijn eerste angstaanval.
Paniek in de tent
Ik dacht dat het voorbij was, maar dat bleek niet zo. Ik kon in de supermarkt nog net afrekenen. Het scheelde niks of ik was nokkie gegaan. Thuis ging het door, uiteindelijk hebben mijn moeder en vriendin me eruit gepraat. Oxazepam deed wonderen. Daarna heb ik nog meerdere aanvallen gehad, maar ik kon ze redelijk onder controle houden.
Ondertussen zat ik alweer thuis. Nog meer in mijn eentje, toen begon ik echt een beetje gek te worden. Op meerdere vlakken zat het niet goed, mijn relatie, mijn vrienden, mijn hobby’s.
Gelukkig kreeg ik een doorverwijzing naar de psycholoog. Zij heeft me goed in de spiegel laten kijken, maar daardoor kwamen er natuurlijk ook weer meer vragen bij. Naast de psycholoog, loop ik op dit moment ook bij cesartherapie en een acupuncturist.
Teveel tips?
Met kruiden en ademhalingstechnieken probeer ik nu rust te krijgen. Alleen ik schiet met elke tip helemaal door. Ik werd weer angstig, haal ik wel goed adem, eet ik wel goed, voel ik de kruiden. Ik val af en voel elke maaltijd verteerd worden en ik boer mijn eten telkens op. In slaap komen is ook niet te doen, ik blijf telkens uren draaien.
Wat me wel goed afgaat is eigen dokter spelen. Ik heb HSP, ADD, angststoornis, misschien wel hoogbegaafd, slaapapneu, noem maar op. Dit ging ik dan geloven en met die gedachten maakte ik mezelf gek. Ik gebruik nu ook LTO3, dit is een natuurlijke tegenhanger van ritalin. Dat zorgt wel voor kortere gedachtes, maar heb ik het echt nodig?
De ene dag kan ik de hele wereld aan en denk ik aan te gaan ondernemen en de volgende dag zit ik door een verkeerde blik van mijn vriendin zwaar in de somberheid. Ik zie het dan echt niet meer zitten. De gedachte dat mijn relatie niet goed is, zorgt voor veel spanning en verdriet.
Voor een ander denken
Bij de cesartherapie heb ik nu oefeningen gekregen om mijn emoties eruit te gooien, die zaten al jaren verstopt. Altijd maar leuk en lief doen voor anderen, ik luisterde gewoon niet naar mijn gevoel. Bijna alle mensen die ik tegenkom groet ik en lach ik, gekkenwerk. Zelfs mijn appjes moeten goed zijn, hoe zal dit bericht aankomen? Altijd vanuit de ander denken, dat is inmiddels een sterk ontwikkelde eigenschap van mij. Ik gebruik het alleen nog op een verkeerde manier. Doordat ik altijd vanuit anderen denk, loop ik mezelf voorbij.
Nu mijn relatie op knappen staat, ga ik de stap naar een psychiater zetten. Er is ook een kinderwens en dat zet mij alleen maar meer onder druk, tijd voor nog wat extra hulp. De brief is op de post. Hopelijk kunnen ze mij helpen.
Gaat medicatie mij uit deze situatie krijgen of lukt het me met andere oefeningen en tips? Eén ding is duidelijk, voor nu moet ik ermee (leren) leven.
Ik ga ervoor.
Wil jij net als Teun ook (anoniem) jouw verhaal delen? Dat zou fantastisch zijn! Lees meer over #deeljouwverhaal
Recente reacties