Het is niet één moment waarop je ineens beseft dat je gevangen zit in je hoofd. Het is eigenlijk meer alsof het licht om je heen heel langzaam dooft en vanbinnen ontstaat er steeds meer leegte. Je wereld is veranderd in een donkere waas waarbij het je niet meer lukt om kleur te zien. Het was net als bij mijn burn-out: in het begin gaat het bijna ongemerkt, maar dan voel je jezelf afglijden, je hebt er geen grip op en zakt er verder in. Je begrijpt niet waar het vandaan komt, je wil het tegenhouden, maar hebt geen idee hoe…

Het waren de zomermaanden van 2019 waarin ik me fantastisch voelde, soms bijna euforisch. Ik was geslaagd voor de opleiding die ik naast mijn baan volgde, was bezig met het opzetten van In Hetzelfde Schuitje, mocht een mooie vakantie maken, had energie voor 10 en alles verliep soepel. Ik zat in een lekkere flow en daar genoot ik onwijs van. Maar naarmate we richting de herfstmaanden gingen zakte dat gevoel, alsof het zich rustig ging voorbereiden op een winterslaap. Dat merkte ik zowel aan mijn kelderende energiepeil als mijn gemoedstoestand, die laatste werd steeds meer somber.

Ik begreep het niet, waar zat ‘m dat in? Wat deed ik verkeerd? Ik zat nog steeds in dezelfde drukke baan als tijdens mijn burn-out, maar wist in mijn ‘goede’ periode een andere job te bemachtigen. Eentje waarbij ik in een rustiger vaarwater terecht zou komen, dus ik had hoop dat deze switch ging helpen. In december nam ik al mijn vakantiedagen bij mijn oude werkgever op en had bijna 4 weken vrij. Tijd om op te laden was de bedoeling en met frisse energie een vliegende start maken bij mijn nieuwe werkgever.

Mijn burn-out signalen begonnen een jaar eerder rond de feestdagen. Ook nu was dit het moment waarop het ‘op’ was, het liefst alleen maar in bed wilde liggen en het me een berg energie kostte om tijdens de kerst overal gezellig te doen. Nadat ik op kerstavond net een glaasje teveel had gedronken besloot ik de rest van de dagen alcohol te vermijden. De gevolgen daarvan de dag erna zijn gigantisch als ik niet goed in mijn vel zit. Ik noem dat een ‘mentale kater’ en dat blijkt ook een ding te zijn. Je voelt niet alleen de fysieke gevolgen van drank, maar raakt ook mentaal volledig uit balans. Vervolgens greep ik Dry January aan, een goede reden naar de buitenwereld om geen alcohol te hoeven drinken.

Na de feestdagen begon ik aan mijn nieuwe baan en dat vraagt vaak veel energie. Het was inderdaad het rustigere vaarwater waar ik op hoopte, maar toch kostte het me iedere dag veel moeite om mezelf uit bed te slepen, in de file te gaan staan, 8 uur vol te maken. Ik was opgelucht als ik weer naar huis mocht en niemand had gemerkt dat het eigenlijk niet goed ging. Mijn energieniveau zakte steeds verder tot mijn dagen bestonden uit werken en direct daarna weer in bed liggen. Meer kon ik niet. Toen ik dit punt bereikte ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik mijn werkgever ingelicht. Het lag absoluut niet aan mijn nieuwe werk en de lieve collega’s, het lag aan mij, dat wist ik dondersgoed. Toch kon ik de vinger er niet op leggen wat nu de oorzaak was.

Ik ging naar de huisarts en nadat ik klaar was met de opsomming van mijn klachten was de eerste vraag: heb je stress? Nee, nee, nee en nog eens nee. Ik heb mijn leven op orde. De huisarts had hier natuurlijk twijfels bij, want één blik in het systeem en het was duidelijk dat ik al eerder mentale klachten heb gehad. Hoewel de vraag van de huisarts terecht was vond ik het op dat moment frustrerend dat ik meteen in de bak ‘het zal wel iets psychisch zijn’ werd gestopt. Voor de zekerheid toch bloed geprikt, maar ik moest ook een afspraak maken bij de praktijkondersteuner en dat deed ik dan maar braaf.

In het bloed vonden ze iets afwijkends, namelijk een veel te hoge waarde van wat ze het stresshormoon noemen. Dat moest nader onderzocht worden in het ziekenhuis, maar wel met de kanttekening dat het ook weleens niks zou kunnen zijn, dat komt vaker voor. Aan de ene kant was ik opgelucht, want misschien was er iets in mijn lichaam mis dat de fysieke en mentale klachten veroorzaakte. Aan de andere kant ontstond er angst, wat nu als ik écht ernstig ziek blijk te zijn?

Ik moest ruim 1,5 maand wachten voordat ik in het ziekenhuis terecht kon, in maart zou ik aan de beurt zijn. Ondertussen laaide het coronavirus enorm op, waardoor de reguliere zorg werd afgeschaald. Dat hield in dat ook mijn afspraak werd afgezegd en doorgeschoven naar nog eens 2 maanden later. Na dat telefoontje brak ik. De weken ervoor had ik naar die afspraak toegeleefd, want dan zou er duidelijkheid komen. Dat maakte het feit dat ik me een hoopje ellende voelde draaglijker. De wetenschap dat dit nog minstens een paar maanden zo zou blijven zorgde voor een mix aan emoties van verdriet en frustratie.

Gelukkig bleek dit moment ook een keerpunt te zijn, omdat ik me vrij snel besefte dat ik niets aan de situatie kon veranderen. Alle mensen die lagen te vechten voor hun leven op IC’s en het ziekenhuispersoneel dat er alles aan deed (en nog steeds doet) om mensenlevens te redden voelde veel belangrijker dan mijn issues.

In de tijd dat ik langer moest wachten heb ik samen met de praktijkondersteuner gekeken wat ik kon doen om mijn stresslevel te verlagen. Ik volgde een online cursus Mindfulness, wandelde iedere dag minstens een half uur en startte met dagelijks mediteren. Daarnaast sportte ik 2 à 3 keer in de week, maar dat was niet nieuw. Deze dingen implementeren was redelijk eenvoudig, omdat ik vanwege de coronamaatregelen voornamelijk thuis aan het werk was. Ik kon mijn tijd hierdoor flexibeler indelen.

Dat tezamen met niet meer dagelijks naar kantoor hoeven reizen en doen alsof het prima gaat deden me goed. Het bracht me al met al veel meer rust en regelmaat. Overigens is het niet zo dat gedurende deze periode iedere dag heel slecht was. Er zaten er ook betere dagen tussen, waarop ik wel met vriendinnen een borrel kon drinken of een best oké werkdag had.

Uit de gesprekken met de praktijkondersteuner, die allemaal telefonisch waren in verband het heersende virus, bleek ook dat er nog een stukje onverwerkt verleden zat. Ik zag bepaalde patronen die me vasthielden terugkomen, maar wist niet wat ik kon doen om ze te doorbreken. Voor dit specifieke deel ben ik doorverwezen naar dezelfde psycholoog als tijdens mijn burn-out. Ik kon snel terecht, omdat veel cliënten geen digitale sessies wilden. Ik voerde gesprekken en we deden online EMDR-therapie, dat is een methodiek om onverwerkte trauma’s te verwerken en tot rust te brengen.

De tijd kroop voorbij en uiteindelijk was het zo ver, de afspraak in het ziekenhuis ging door! Er werden allerlei onderzoeken gedaan en na een paar weken belden ze met de uitslag. Direct na deze afspraak speelde de vraag: ‘wat nu als er niks uitkomt?’ bij me op. Ik voelde me door de rust die de omstandigheden rondom corona bracht namelijk een stuk beter. Deze vraag was al vaker in me op gekomen, ik had het er zelfs met de psycholoog over gehad. Mijn conclusie was: als dat het geval is dan moet ik mijn leven anders inrichten.

Het gevoel dat er niets uit zou komen werd sterker in afwachting van het telefoontje van het ziekenhuis. En dat klopte: “jongedame, je bent kerngezond” was wat de arts me te vertellen had. Op dat moment gingen er een heleboel verschillende dingen door me heen: opluchting en dankbaarheid, dat ik in goede gezondheid verkeer. Het roerde me ook tot tranen, want het besef dat ik er psychisch zo slecht aan toe was, dat ik mezelf zowel mentaal als fysiek ziek heb gemaakt, hakte erin. Het maakte me vastbesloten om dingen anders te doen.

Tijdens het eerdere traject met de psycholoog voor mijn burn-out was er een soort ‘open eind’, onbeantwoorde vragen, maar ik kon op dat moment niet dieper graven. Eerst moest ik andere dingen ‘opruimen’. Nu sloten we het traject af, eerder dan gepland en het voelde als een boek wat dichtging. Het inzicht dat ik zo voorbij ben gegaan aan mezelf en in het bijzonder mijn mentale gesteldheid én me daar niet eens bewust van was maakt me gemotiveerder dan ooit om van In Hetzelfde Schuitje een succes te maken. Onder andere door deze ervaring heb ik een fascinatie gekregen voor de psyche van de mens. De mind kan je een heleboel narigheid brengen als je niet goed in je vel zit, maar aan de andere kant ook veel mooie dingen. De gevoeligheid brengt ook positieve kanten met zich mee, zoals een groot empathisch vermogen en creativiteit.

Momenteel ben ik aan het onderzoeken of het ondernemerschap bij me past, waardoor er ook meer ruimte ontstaat voor In Hetzelfde Schuitje. Natuurlijk had ik gehoopt dat er al een community zou staan, maar dit heeft ook een tijdje on hold gestaan en nu je dit hebt gelezen begrijp je waarom. Ik ben bezig met het officieel oprichten van In Hetzelfde Schuitje als een stichting en onderzoek ik samen met anderen hoe we de community alsnog kunnen realiseren. Ook ben ik aan het kijken of we alvast kunnen starten met het organiseren van (coronaproof) workshops en events. Houd de website en social media in de gaten, want er gaan mooie dingen gebeuren!

Ik weet dat ondernemen uitdagingen met zich mee zal brengen en dat geldt ook voor het laten groeien van In Hetzelfde Schuitje. Deze lastige periode heeft me geleerd om beter voor mezelf te zorgen, zodat ik in balans blijf en altijd te vertrouwen op mijn gevoel. Met een aangepaste lifestyle én nieuwe inzichten is mijn rugzakje gevuld. Ik ben er klaar voor om aan een nieuw avontuur te beginnen en kan niet wachten om ontdekken wat deze reis voor me in petto heeft.

Note to myself: sit back & enjoy the ride!

Heb jij last van psychische klachten en vind je het moeilijk om erover te praten? Of durf je het zelfs tegen niemand te vertellen? Voel je vrij om mij een berichtje te sturen. Dat kan naar: ellen@inhetzelfdeschuitje.com.

Heb jij zelf ooit te maken gehad met psychische klachten of iemand uit jouw nabije omgeving en wil je jouw verhaal delen? Check dan deze pagina voor meer info. Het verhaal delen kan ook volledig anoniem!