Ik vind het moeilijk om mijn verhaal te vertellen. Ik wilde het in eerste instantie niet delen, omdat ik me er eigenlijk heel erg voor schaam. Ik ervaar zoveel verdriet en wanhoop de afgelopen dagen en weken. Ik probeer er alles aan te doen om het weg te krijgen. Het voelt alsof mijn hart in duizend stukjes is gebroken en ik mijn leven langzaam zie vervagen. De laatste tijd heb ik veel gedaan om mezelf in leven te houden. Ik zal eindigen met wat tips, die mij geholpen hebben. Maar eerst wil ik even vertellen wat ik voel.

De momenten dat ik wanhopig en alleen op m’n kamer zit of ’s nachts beneden, daar vechtte ik zo hard tegen. Maar ik heb mezelf nu dus gezegd (dit is al een tip): Laat jezelf een half uur alles wat je voelt gewoon voelen, het mag er zijn echt waar.  Ik heb altijd gezegd ik leef omdat anderen dat willen. Zij houden mij in leven, voor hun doe ik het. Toen mensen mij in lieten zien dat ik echt alleen door moet viel dat ook weg…

Het was een zondag, een vreselijke dag die ik nooit meer zal vergeten. Zoveel verdriet en angst. Ik was weggelopen en heb uren niks van me laten horen. Eigenlijk was het eerste wat ik tegen mezelf zei: we gaan lopen en het maakt niks uit of mijn omgeving de politie belt dan komen ze maar. Ik heb zoveel pijn, ik wil niet meer terug naar mijn oude leven.

Ik heb onderweg gehuild, ik heb in mezelf gezongen, ik heb gebeden. Ik ben christen en mijn gebed ging eigenlijk als volgt: “God ik laat de keuze aan u over als u wilt dat ik veilig ben dan ben ik dat. Maar als u wilt dat ik niet veilig ben dan gebeurt dat ook”. Op een gegeven moment werd het donker, ik had het ijskoud van de sneeuw. En ik liep daar. Ik begon eigenlijk al langzaam afscheid te nemen van het leven. Omdat ik op stukken liep waar het pikkedonker was. En waar ik soms maar met één persoon liep. Ik ben eigenlijk nog nooit zo bang geweest. Ik heb mijn telefoon misschien wel 40x horen afgaan, maar het enige wat in mijn hoofd zat was: ‘ik wil niet terug naar dat leven. Ik wil dat niet.‘

Ondertussen maakte mijn familie zich heel erg zorgen. Op meerdere Facebookpagina’s werd een oproep gedaan, ook op die van de politie in mijn dorp. Er is een Burgernet-melding uitgegaan. Na afloop heb ik met mijn familie gepraat. Het enige wat ik voelde was verdriet, ik begon weer te huilen. Omdat het me niet gelukt was en ik weer terug ben in dit leven. Weer constant alleen zit.  Maar ik zeg altijd ‘ik leef nog dat is belangrijker dan dat ik gelukkig ben toch…’. Ik heb me wel na het wandelen echt warm moeten maken. Ik had het zo enorm koud. Ik heb een hele tijd lopen bibberen.

De laatste paar weken heb ik alles geprobeerd voor aandacht, omdat niks werkte. Ik probeer(de) mezelf staande te houden in een wereld waar ik niet wil zijn. Zo vroeg ik intens veel aandacht via social media, wat ten koste ging van anderen. Daar heb ik veel spijt van. Ik ga proberen mijn sociale media een positieve vibe te geven. Ik ben weer begonnen met antidepressiva en ik probeer een beetje te sporten om ervoor te zorgen dat de wanhoop en boosheid minder worden. Ik leg mijn telefoon meer weg en ga zonder naar buiten. Ik moet wel zeggen dat door de situatie mijn eetlust totaal verdwenen is. Ik hoop dat dat ooit nog terugkomt.

Ze zeggen altijd je moet aan het positieve denken wat mensen over of tegen je vertellen en niet aan het negatieve. Dat is niet mijn sterke kant. Ik kan me juist alles heel goed herinneren van wat er negatief over me wordt gezegd en niet wat er positief is.

Ik tekende de laatste tijd heel veel. Ik was eigenlijk van plan  om een dagboek voor mijn moeder te gaan maken een tekendagboek, zodat ze me beter begrijpt. Maar nu ik erover nadenk realiseer ik me dat ze me wel redelijk begrijpt. Alleen reageer ik snel boos en daardoor duw ik iedereen van me af.

Ik vind het moeilijk om in de spiegel te kijken, omdat ik in het verleden zoveel ben uitgescholden en mezelf daarom varken ben gaan noemen. Maar ik wil er alles aan doen om dat zelfbeeld weg te krijgen. Al moet ik elke dag voor de spiegel gaan staan en zeggen dat ik mooi ben.

Op dit moment ben ik rustig en zelfs een klein beetje positief. Ondanks dat ik kapot ben vanbinnen, vol zit met eenzaamheid, wanhoop en verdriet ga ik aan de slag. Om me beter te voelen. Ik heb echt nagedacht wat ik ging schrijven en hoe ik het op een manier kon overbrengen dat niet iedereen die het leest zich wanhopig of rot gaat voelen. Dat ze ook nog kijken naar de kleine dingen. Daarom komt er nu een rijtje met tips en een rijtje met dingen die niet werkten voor mij.

Tips die werken:

1. Schrijf elke dag op waar je dankbaar voor bent. Het liefst ergens waar je het nog terug kan lezen
2. Zoek afleiding door bijvoorbeeld te sporten of te tekenen
3. Maak een wandeling (maar niet weglopen), als je te wanhopig of verdrietig bent kan je altijd samen met een familielid, vriend(in) of hond lopen
4. Knuffel met je huisdieren als je die hebt
5. Verwen jezelf door bijvoorbeeld lekker te douchen, een masker op te doen of een lekker geurtje
6. Kijk een tv programma waarin je jezelf helemaal in kan leven
7. Slapen dat geeft rust en je hoeft even niet na te denken over het leven (tenzij je natuurlijk nachtmerries hebt)

Dingen die bij mij niet werken:

1.  Ver weglopen in de hoop dat je leven verandert
2. Teveel op social media delen
3. Video’s maken als je wanhopig bent
4. Boos worden op mensen omdat jij je rot voelt
5. Stopen met medicijnen, omdat je denkt dat het toch nooit gaat werken
6. Tegen jezelf zeggen dat je dit leven niet verdient
7. Iedereen van je afduwen (zo raak je ook iedereen kwijt heb ik gemerkt)

Ik hoop dat jullie wat aan dit verhaal en de tips hebben. Houd vol!

Wil jij net als Kelly-An ook jouw verhaal delen? Dat zou fantastisch zijn! Dit mag uiteraard ook volledig anoniem. Lees meer over #deeljouwverhaal