#THESTORYOFBURNOUTELLEN
De zoektocht naar… Ja, wat zoek ik eigenlijk?
Ik hoop oprecht dat we via In Hetzelfde Schuitje onwijs veel verhalen gaan verzamelen om te kunnen gaan delen. Het is mijn ambitie om #deeljouwverhaal tot een succes te maken. Hiermee kunnen we namelijk samen stappen zetten om het taboe op psychische klachten te doorbreken en het perfecte leven wat vaak op social media wordt geschetst, te ontkrachten. Maar hoe kan ik van anderen verlangen dat ze hun verhaal delen én dat is best een grote stap, als ik mijn eigen verhaal niet deel? Daarom ben ikzelf de eerste dappere deler en vertel ik je hoe mentale klachten mijn leven op z’n kop hebben gezet.
Het is de kerstmis van 2017 waar mijn verhaal begint. Ik had twee weken vrij van het werk, maar in plaats van leuke dingen doen kon ik me alleen maar verplaatsen van mijn bed naar de bank en weer terug. Direct aan het begin van het nieuwe jaar ging ik naar de huisarts met lichamelijke klachten (lees: veel moe, weinig energie etc.), niet wetende dat daar en toen mijn ‘journey of a lifetime’ begon. Ze konden geen fysieke oorzaak vinden voor mijn klachten en ik werd doorverwezen naar de Praktijkondersteuner van de huisarts om te kijken of de oorzaak psychisch was. Bingo! Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Na een gesprek waarin huilen en praten elkaar afwisselden kwam de conclusie: ik lag flink in de knoop met mezelf, door mijn eigen gedachten. En dat werd veroorzaakt door een heleboel verschillende factoren. Ik werd direct doorverwezen naar een psycholoog.
ACT!
Zodoende kwam ik op de wachtlijst en ik kreeg het advies om in de tussentijd zoveel mogelijk dingen waar ik mee rondliep op te schrijven. Na ruim 3 weken wachten ging ik met mijn boekje vol gedachtespinsels naar de intake. Ik vertelde een heleboel en de psycholoog luisterde aandachtig, ze adviseerde me Acceptance and Commitment Therapy (ACT). Een combinatie van face-to-face gesprekken en oefeningen in een online tool werd het traject.
De gesprekken waren behoorlijk heftig. Het ging over het heden, de toekomst, maar vooral graven in het verleden kon emotioneel zijn. Ik heb mezelf dingen horen zeggen die absoluut niet paste bij de jonge, energieke meid die ik ooit was. Toch vond ik het heel prettig om alles wat me dwars zat te delen met iemand die mij, inclusief mijn hele omgeving niet kende.
Still going strong!?
Tijdens de start van het traject bij de psycholoog was ik nog aan het werk in mijn normale uren. Ik dacht het gaat even wat minder en een paar gesprekken lossen mijn probleem wel op. Maar daar zat ik flink naast, in eerste instantie ging het alleen maar bergafwaarts. Ik voelde mezelf afglijden, maar kon er niets aan doen. Een gevoel van falen bekroop me. Ik was doodop, met heel veel moeite sleepte ik mezelf iedere dag uit bed om vervolgens huilend in de auto naar het werk te rijden. Zodra ik bijna arriveerde zette ik mijn pokerface op en ging ik als een soort robot mijn ding doen. Dit kostte me zoveel energie dat ik daarna total loss thuis op de bank lag. Naast mijn baan volgde ik op dat moment nog een opleiding, ben ik een fanatieke sporter en heb ik een grote sociale kring met hele lieve vrienden en familie die ik kostte wat kost bij wilde houden. Dit tezamen zorgde ervoor dat ik eigenlijk geen moment rust had. Ik was aan het werken, studeren, sporten of dingen doen met vrienden en familie. Totdat ik dit niet meer volhield…
De psycholoog concludeerde vrij snel in het traject dat ik burn-out klachten vertoonde, maar toch ging ik nog even door. Het was mijn vader die me zei “Je moet hier nu mee stoppen, want anders zak je er alleen maar dieper in. Je lichaam geeft aan dat je rust nodig hebt!” Ik wist dat hij gelijk had en me ziek moest melden. Het was een paar dagen voor mijn 27e verjaardag en ik was een hoopje ellende. Ik werkte heel veel thuis, zodat ik collega’s en klanten niet onder ogen hoefde te komen, zo bespaarde ik op mijn al veel te lage energiepeil. Stiekem heb ik dit nog best lang volgehouden.
De volgende ochtend besloot ik me ziek te melden. Toch logde ik thuis nog even in, om de laatste e-mails te sturen naar klanten. Mijn perfectionisme en groot verantwoordelijkheidsgevoel wilden dit per se. Blijkbaar vond ik dat belangrijker dan mijn eigen gezondheid. Daarna belde ik mijn leidinggevende op en gelukkig kreeg ik begrip. We zouden elkaar na het weekend treffen om te kijken hoe nu verder. Het was zo’n opluchting dat ik alles uit mijn handen mocht laten vallen. Ik pauzeerde mijn opleiding en vertelde vrienden en familie dat ik een burn-out had. Nog steeds ben ik dankbaar voor alle lieve reacties. Dit betekende dat ik niet meer overal schone schijn hoefde te spelen en iedereen het begreep als ik niet op kwam dagen bij verjaardagen en andere afspraken.
Work, work, work
Ik had het geluk dat mijn leidinggevende zelf ooit in een burn-out situatie heeft gezeten. Ik had maar weinig woorden nodig om uit te leggen hoe ik me voelde. Samen spraken we af dat ik niet volledig thuis zou gaan zitten. Ik wilde dat ook niet, omdat de drempel om weer te gaan werken waarschijnlijk groot zou worden. Ik begon met 2 keer in de week 2 uurtjes per dag en dat werd steeds verder opgebouwd. Ook in overleg met een bedrijfsarts en de psycholoog. Het inschatten van hoeveel uren je aankan is lastig en daardoor gaat het met vallen en opstaan. Wanneer er uren bijkwamen was dat best pittig en even wennen. Het was niet altijd haalbaar, dan werd ik bijvoorbeeld naar huis gestuurd door een collega. Maar zoals voor iedereen geldt: de ene dag is beter dan de andere.
Naast minder uren wisselde ik ook met een collega van functie. Het werd een ondersteunende, administratieve rol. Op die manier hoefde ik voorlopig geen klantcontact meer te hebben. En dat klantcontact was juist een grote stressfactor. In mijn sector schakel je met particuliere klanten en die verlangen heel snel antwoord. Dat zorgde bij mij nagenoeg altijd voor druk. Daarnaast werk ik in een snelle business, waar de werkdruk hoog ligt. Wat prima is op het moment dat het goed met je gaat, maar extra vermoeiend als je geen veerkracht meer in je hebt.
Maar wat doe je dan de hele dag als je maar zo weinig werkt? Een veelgestelde vraag met een logisch antwoord: onwijs veel slapen en rusten. Het voelde zo als een cadeautje aan mezelf dat ik eindelijk de rust kreeg die ik nodig had. Toen pas merkte ik hoe erg ik mezelf had uitgeput. Ook las ik veel op internet en in boeken veel over het hebben van een burn-out en zocht ik naar dingen die konden helpen bij mijn herstel. Ik bleef regelmatig sporten, naar buiten gaan en ik probeerde zo gezond mogelijk te eten.
Haptotherapie, say what?
Halverwege het traject bij de psycholoog kwam ik tot de conclusie dat ik het contact met mijn gevoel kwijt was geraakt. Ik had het idee dat mijn emoties vlak waren en ik eigenlijk niet wist wat goed voelde. Dit is iets waar de psycholoog niet te diep op in gaat, maar we concludeerden samen dat een haptotherapeut me hier wellicht bij zou kunnen helpen.
Toen ik voor het eerst binnenstapte bij de haptotherapie-praktijk werd ik hartelijk ontvangen door een warme vrouw. Ik was direct op mijn gemak! Tijdens de intake vertelde ik direct dat ik niet meer ‘voelde’, want daar was ik absoluut van overtuigd. Meteen in de eerste sessie liet de therapeute me letterlijk voelen door middel van aanrakingen dat dit niet waar was. Ik voelde nog wel, heel goed zelfs, ik herkende het alleen niet en daarom deed ik er niets mee.
Haptotherapie heb ik als heel bijzonder ervaren. Er zit een psychisch aspect aan, waarbij je enerzijds praat over het contact met je gevoel, anderzijds ga je gevoel daadwerkelijk ervaren en daardoor (opnieuw) leren herkennen. Na 8 sessies heb ik afscheid genomen van deze bijzondere vrouw. Ik ben haar nog zo vaak dankbaar dat ze me heeft geholpen met het herstellen van de verbinding en balans tussen mijn hoofd én hart.
De weg van herstel
Beide trajecten eindigden en mijn uren opbouwen ging redelijk voorspoedig. Sinds 1 januari 2019 ben ik weer terug in mijn normale uren en eigen functie. Het gaat inmiddels goed met me. Ik heb onwijs veel geleerd van mijn burn-out. Beter grenzen stellen, uitspreken wat me dwars zit, minder stressen en goed voor mezelf zorgen! Natuurlijk ken ik nog steeds ups & downs, maar dat geldt voor iedereen en hoort bij het leven. ACT therapie leerde me om dingen die ik niet kan veranderen te accepteren en los te laten. Maar ook om me te focussen op dingen die ik belangrijk vind en die me juist energie geven, in plaats van kosten. Door haptotherapie baseer ik heel veel beslissingen nu op basis van wat goed voelt en dat werkt voor mij.
Verder ben ik gedurende het traject gestart met mediteren, waardoor ik regelmatig even stil sta bij mezelf en hoe ik me nu eigenlijk voel. Dat zorgt voor balans en minder stress. Sinds kort ben ik ook aan het ontdekken welke rol yoga hierin voor mij kan betekenen. Door het hele gebeuren kwam ik erachter dat ik het fenomeen wat je hoofd met je lijf doet (en andersom), hoe sterk deze verbinding is, me intrigeert. Ik blijf versteld staan hoe je eigen gedachten een loopje met je kunnen nemen of nog veel erger, je zelfs fysiek en mentaal ziek maken. Vandaag de dag ontwikkel ik me nog steeds op dit gebied om zelf te ervaren wat bijdraagt aan meer balans. Uiteindelijk hoop ik hier ook andere mensen mee te mogen helpen.
Over een burn-out
Een burn-out komt nooit alleen en is eigenlijk altijd een samenloop van omstandigheden. In mijn geval was dat een combinatie van privé en werk, namelijk een te drukke baan, hoge werkdruk, hard studeren, maar ook twijfelen aan alle ‘grote’ beslissingen die ik had genomen. Bijvoorbeeld het wisselen van de branche waarin ik werkte. Ik had continu het idee dat er te weinig tijd in een dag zat en ik geleefd werd.
Naast bovenstaande is het vaak ook zo dat karaktereigenschappen bijdragen aan het krijgen van een burn-out. Het zijn vaak mooie eigenschappen, maar als je erin doorslaat worden ze een valkuil en maken ze je gevoeliger voor onder andere stress. Voor mij zijn dat de volgende eigenschappen geweest: groot aanpassingsvermogen, sterk verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionisme, de lat standaard heel hoog leggen voor jezelf en loyaliteit. Ik was vooral erg streng voor mezelf en nam het mezelf ook daadwerkelijk kwalijk als iets niet goed liep. Met een stukje bewustwording zie ik inmiddels vooral de mooie kanten van mijn eigenschappen en lukt het me aardig om er niet meer in door te draven.
De zoektocht naar…
Aldus de titel van mijn verhaal. Ik was eigenlijk altijd op zoek naar meer, maar wat dat meer dan precies was wist ik eigenlijk niet. Maar het was simpelweg nooit goed genoeg en daarom bleef ik maar zoeken, terwijl ik geen flauw idee had waarnaar. De angst dat ik nooit zou vinden wat ik zocht was groot. Dat leidde tot een inzicht wat ik tijdens mijn burn-out opschreef in mijn boekje en daarmee sluit ik dit verhaal af:
“Vandaag claimde ik bij de psycholoog dat ik sinds mijn studententijd al niet meer écht gelukkig ben geweest voor een langere periode. Ik houd heel veel rekening met wat andere mensen ervan vinden en kijk veel te weinig naar wat ik zelf eigenlijk wil. Ik ben iemand die dacht na mijn afstuderen ligt de wereld aan mijn voeten. Ik streefde naar een goedbetaalde, succesvolle baan en anderzijds naar meer vrijheid en vrije tijd, die twee dingen gaan simpelweg niet samen. En nu pas realiseer ik me dat meer status of spullen me niet gelukkig gaan maken, maar die vrijheid en vrije tijd wel. Want in mijn vrije tijd heb ik de vrijheid om dingen te doen die ik echt belangrijk vind. Ik zocht geluk al die tijd in de verkeerde hoek.”
P.S. Wil jij ook jouw verhaal delen? Dat zou ik enorm waarderen én je helpt er ook nog eens een heleboel anderen mee, want herkenbaarheid is zo belangrijk! Klik hier voor meer informatie.
P.P.S. Benieuwd waarom ik In Hetzelfde Schuitje ben begonnen? Je leest het hier!
Wat mooi omschreven en wat knap dat je je zo kwetsbaar opsteld. Even een momentje om stil te staan bij de mooie eigenschappen die je hebt en de zaken die er écht toe doen!
Ik geloof dat veel mensen zich in je verhaal zullen herkennen, wat ze kracht en goede moed zal geven. Je mag trots zijn op dit geweldige initiatief!
Wat een mooi omschreven stuk over jezelf Ellen! Prachtig initiatief van je. Ik weet zeker dat dit heel veel mensen zal helpen bij hun problemen.
Respect voor je openheid en hoe jij toch zo sterk in het leven staat! Ben trots op je zelf.. dat ben ik namelijk ook. Topper!
Heel mooi Ellen en zo herkenbaar. Hoop dat veel mensen ook het geluk weer terug kunnen vinden met behulp van deze site, forums, etc.
Ga zo door!
Terugkijken op een zware tijd waardoor emoties en herinneringen weer terugkomen is op zich al een zwaar iets. Maar dat je het dan zo onder woorden kunt brengen, wauw! Respect
Prachtig verhaal
Bijzonder mooi beschreven en heel heel herkenbaar
Wat een onwijs mooie woorden van je Ellen! Een aantal puntjes die je noemt kan ik mijzelf echt in herkennen en hoop ik nooit dat dat een valkuil zal worden. Blijf jezelf op nummer 1 zetten en doe de dingen die jij belangrijk vind in je leven. Jij bent een lieve, jonge mooie meid die nog een prachtige toekomst tegemoet gaat.
Wat een mooi initiatief en wat ontzettend stoer van je om je zo kwetsbaar op te stellen naar de buitenwereld. Wees trost op die geweldig mooie eigenschappen maar blijf je ook bewust van deze eigenschappen. Houdt het gevoel van vrij zijn én vrijheid vast. Daar vaar je de rest van je leven wel bij!
De woorden ‘Met jezelf “overhoop” liggen’ omschrijven alles, van burn-out, overspannenheid etc. Toch las ik dat zo’n situatie “een cadeautje” aan jezelf is. Vreemd gezegd, en je wilt er niets van weten, want het klinkt verre van logisch. Uit ervaring weet ik hoe het voelt om steeds verder in de put te zinken. Hoezo?, je bent toch in de running, probeert zo goed en kwaad als het kan je werk te doen, je sociaal leven te onderhouden, kortom je dagelijkse patroon af te wikkelen. Er ontstaat vaak ook een gevoel van zwakte, schaamte: je bent niet meer degene die je wilt zijn, of dwingender: die je moet zijn voor de buitenwereld. Dan komt het punt dat je niet meer verder kunt, en je wordt geconfronteerd met de werkelijkheid. Die onder ogen zien, steeds weer, en accepteren dat er in het leven periodes zijn dat het echt “minder leuk” is. Trouwens: moet het altijd leuk zijn? Ook dat is discutabel. Gaande de put die je onvermijdelijk in moet, en a.u.b. niet te snel omhoog klimmen, merk je dat de confrontatie met jezelf helemaal niet “eng” is, en hoe je je problemen gaat oplossen? Diverse mogelijkheden dienen zich aan, maar zeer zeker is altijd een lotgenoten gespreksgroep een heel goede manier: het aanhoren van anderen, ieder met zijn/haar eigen verhaal, kan troost geven, verbondenheid…… Alles kalm, rustig doen, haast is niet geboden, en kan funest zijn voor herstel. Vroeg of laat is dat herstel er: pure winst, want jij bent degene die het traject is aangegaan, hoe dan ook, en met wie dan ook. Ik wil eindigen met de bovenstaande woorden: HET CADEAUTJE AAN JEZELF is het fijnste dat je kunt bereiken.